NBA Finali: 2000 Sonrası En Büyük “Ya Öyle Olsaydı” Anları

2006: Ya Josh Howard 5. Maçta O Molayı Almasaydı?

Dallas Mavericks taraftarları bu seriden hâlâ birçok “ya şöyle olsaydı?” anına tutunuyor olabilir.

Ya 3. Maçın son altı dakikasında 13 sayılık farkı ellerinden kaçırmasalardı (muhtemelen şampiyon olurlardı)? Ya Jerry Stackhouse 5. Maç için cezalı duruma düşmeseydi? Ya Dwyane Wade seride bu kadar çok serbest atış kullanmasaydı (biraz abartılmış olsa da)?

Tüm bunlar haklı seçenekler olsa da, biz burada daha farklı ve özgün bir ana odaklanacağız. Uzatmaların bitimine 1.9 saniye kala, Mavs 100-99 öndeyken Wade tartışmalı bir faul aldı ve çizgiye gitti. İlk atışı sayıya çevirdi. Dallas koçu Avery Johnson, ikinci atıştan sonra oyuncularına mola alarak topu ileri taşımaları için işaret verdi.

Ancak ikinci atıştan önce, Dallas forveti Josh Howard mola işareti yaptı ve yavaşça kenara doğru yürümeye başladı. Hakemler bu sinyali mola olarak kabul etti. Bu da Mavs’in molasını tükettiği anlamına geldi ve Wade ikinci atışı sayıya çevirdikten sonra topu ileri taşıma hakları kalmadı—Wade’in o geceki 21. (rekor) serbest atışı.

Peki ya Howard sadece çizgide dursa ve hiçbir şey yapmasaydı? Wade o serbest atışı bu alternatif senaryoda isabet ettirebilir ya da kaçırabilir miydi? Eğer mola alınabilseydi, Mavs son saniyede efsanevi bir basket atarak 3-2 öne geçip şampiyonluk için Dallas’ta iki fırsat yakalayabilir miydi?

2008: Ya Paul Pierce’ın Diz Sakatlığı İlk Göründüğü Kadar Ciddi Olsaydı?

2008 NBA Finalleri’nin 1. Maçının üçüncü çeyreğinde, saatler 6:48’i gösterirken TD Banknorth Garden’da büyük bir sessizlik oluştu. Celtics’in ev sahibi yıldızı ve “Büyük Üçlü”nün lideri Paul Pierce, sağ dizini tutarak acı içinde yerde yatıyordu.

Ayağına basamıyordu ve takım arkadaşları tarafından sahadan taşındı. Tüneldeyken tekerlekli sandalyeye konularak muayene için götürüldü. Celtics taraftarları doğal olarak en kötüsünü düşündü.

Ancak maç saatine göre sadece iki dakika sonra, Pierce tünelden geri döndü—bu kez kendi başına yürüyerek ve sağ dizinde destek bandıyla. Geri dönüşü taraftarı coşturdu, ve sakatlık sonrası sahada sergilediği oyun (6’da 6 isabet) Celtics’i ezeli rakip Lakers karşısında galibiyete taşıdı.

Pierce başlangıçta bu dramatik anın tuvalete gitmek için olduğunu söyleyerek espri yapmış olsa da, daha sonra gerçek durumu açıklayarak iç yan bağlarında burkulma (MCL) yaşadığını belirtti. Peki ya o sakatlık göründüğü kadar ciddi olsaydı ve Pierce serinin geri kalanında oynayamasaydı—hatta tüm seriyi kaçırsaydı?

Pierce, Celtics’in kalbiydi ve serinin MVP’si seçildi. Yokluğunda Boston’un bu durumu aşması zor olabilirdi. Yine de Kevin Garnett, Ray Allen ve sağlam rol oyuncularıyla Celtics yine de şampiyonluk için mücadele edebilirdi.

Pierce gerçekten ciddi şekilde sakatlansaydı, Lakers büyük ihtimalle avantajı ele geçirirdi. Ancak Garnett’in dediği gibi: “Her şey mümkün!”

2009: Ya Dwight Howard 4. Maçın Sonunda Serbest Atışlardan Birini Soksaydı?

Belki de 2009’daki Los Angeles Lakers’ı durdurmak için Orlando Magic’in yapabileceği hiçbir şey yoktu. Belki de Lakers gerçekten daha iyiydi.

Ancak Orlando’nun iki uzatma mağlubiyeti hâlâ canlarını yakıyor olmalı—özellikle de 4. Maç. O gün, Magic maçı normal sürede kazanmanın eşiğindeydi.

Magic, bitime 11.1 saniye kala 87-84 öndeydi ve yıldız pivot Dwight Howard çizgiye geldi. O sezon faul çizgisinden %59.4 isabetle oynayan Howard’ın yapması gereken tek şey, ortalamasını yakalayarak en az birini sokmak ve maçı büyük ölçüde bitirmekti.

Ama Howard ikisini de kaçırdı ve o ana kadar üçlük çizgisinden 5’te 0 atan Derek Fisher, bitime 4.6 saniye kala skoru eşitleyen üçlüğü soktu. Lakers uzatmada işi bitirdi ve üç gün sonra Orlando’nun evinde şampiyonluğa ulaştı.

Peki ya Howard serbest atışlardan birini soksaydı ve Magic skoru koruyabilseydi? O zaman seri 2-2’ye gelir, 5. Maç Orlando’da oynanırdı. Seri eşitken, neler olabileceğini kestirmek mümkün değil.

Ancak olan oldu, Magic 4-1’lik bir “centilmen süpürmesi”yle elendi ve o günden beri bir daha NBA Finalleri’ne çıkamadı.

2010: Ya Kobe Bryant O Pası Vermeyip Ölümcül Şutu Kendi Kullansaydı?

Bu “ya şöyle olsaydı?” senaryosu, “Ya Kendrick Perkins 6. Maçta sakatlanmasaydı?” şeklinde de olabilirdi, ama Perkins’in deyimiyle, “yola devam edelim.” (Her senaryo sakatlıkla ilgili olursa bu biraz sıkıcı olurdu.)

Bu konuyu bir kenara bırakıp 2010 Finalleri’nin en çekişmeli karşılaşması olan 7. Maçın son dakikalarına geçelim. Şut saatinin bitmesine saniyeler kala, Kobe Bryant topu Ray Allen’ın sıkı savunması altında üçlük çizgisine doğru sürdü. Bryant, doğru tercihi yaparak topu boşta olan Ron Artest’e (şimdiki adıyla Metta Sandiford-Artest) verdi. Artest, Paul Pierce üzerinden şutu soktu ve bitime 1 dakika kala skoru 79-73’e getirerek Lakers’a kritik üstünlüğü sağladı.

Celtics taraftarları (ve belki bazı Lakers taraftarları da) için Artest’in bu anda o şutu sokması hâlâ gerçek dışı gelebilir. Zira o playoff serisinde üçlük yüzdesi yalnızca %29.1’di. Ama şutu sorgulamak yerine, ya Kobe o pası hiç vermeseydi? Elbette, bu doğru oyundu, ama tarihin en zorlu şut sokucularından biri olan Kobe, Celtics’i kendi bitirmeye kalksaydı ne olurdu?

Eğer o zor şutu soksaydı, halihazırda muazzam olan mirası bir seviye daha yükseğe çıkardı. Ancak kaçırsa, Celtics’e umut doğabilirdi—özellikle de Ray Allen’ın 51.3 saniye kala soktuğu üçlük gerçekte olduğu gibi gelseydi. O zaman o üçlük, Celtics’i üç sayı geriye değil, skoru eşitlemeye taşırdı. Ve sonrası tamamen belirsiz olurdu.

Ama Kobe (şaşırtıcı olmayan şekilde) doğru kararı verdi, Artest (biraz şaşırtıcı şekilde) o anın adamı oldu, ve Lakers arka arkaya ikinci kez şampiyonluk yaşadı.

2011: Ya Biri Maç Sonunda O Buzzer-Şutu Soksaydı?

2011 NBA Finalleri’nde Miami Heat ve Dallas Mavericks arasında oynanan üç maç, üç sayı farkla ya da daha az farkla sonuçlandı. Bu maçlar—2., 3. ve 4. Maçlar—için ortak bir tema vardı: Geride olan takım son hücumda skoru eşitleme ya da kazanma şansını yakaladı.

Üçünde de şutlar kaçtı.

2. Maçta, Dwyane Wade maçı kazandıracak üçlüğü pota arkasına çarptı ve seri 1-1 eşitlikle Dallas’a taşındı. 3. Maçta, Dirk Nowitzki o meşhur orta mesafe fadeaway şutlarından birini kaçırdı. 4. Maçta, Wade topu tam kontrol edemese de geri kurtardı, ama Mike Miller’ın zor üçlüğü havada kaldı.

Peki ya bu şutlardan herhangi biri sayı olsaydı? Ya bu maçlardan biri bile uzatmaya gitseydi?

Olasılıklar sonsuz. Eğer işler Miami’nin lehine gitseydi, LeBron James liderliğindeki Heat beklenenden erken zirveye çıkabilir ve belki de üç yıl üst üste şampiyon olabilirdi (zaten 2012 ve 2013’te şampiyon oldular). Bu durumda, Dirk Nowitzki kariyerinin tek yüzüğünü alamayabilirdi. O zaman o hayal kırıklığının ardından Dallas’ta kalır mıydı?

Diğer yandan, Nowitzki’nin 3. Maçta attığı son saniye şutu girip Mavs uzatmada kazansaydı, Dallas seriyi 6 yerine 5 maçta bitirebilirdi. Bu o an için pek bir şeyi değiştirmemiş gibi görünse de, takımı tarihte daha da özel bir yere koyabilirdi. Miami içinse “centilmen süpürme” durumu, daha fazla baskı yaratır ve alarm zillerini çaldırabilirdi. Hele ki Skip Bayless gibi eleştirmenler LeBron ve Heat için daha da fazla cephane bulurdu.

2013: Ya Ray Allen’ın Efsane Üçlüğünden Sonra Spurs’ün Bir Molası Kalsaydı?

6. Maç için bazı bariz “ya şöyle olsaydı?” soruları var, ama bunları tartışmaya gerek yok çünkü cevapları zaten belli: Mesela, “Kawhi Leonard bitime 19 saniye kala iki serbest atışı da soksaydı?” veya “Ray Allen son saniyede üçlüğü kaçırsaydı?”

Bu iki sorunun cevabı net: San Antonio Spurs büyük ihtimalle şampiyon olurdu.

Bunun yerine daha açık uçlu bir soruya bakalım: Ya Spurs, Allen’ın skoru eşitleyen üçlüğünden sonra bir mola hakkına sahip olsaydı? Spurs, dördüncü çeyrekte dört mola kullanarak son top için molasız kaldı. Allen’ın üçlüğünden sonra hakemler pozisyonu tekrar inceledi ve Spurs’e tam saha bir hücum çizildi. Ancak Tony Parker zorlu 12’lik atışta isabet sağlayamadı ve maç uzatmaya gitti.

Ama ya Spurs topu ileri taşıyabilseydi? Gregg Popovich kenardan bir oyun çizebilseydi? Belki sonuç yine değişmezdi, belki Miami yine inanılmaz geri dönüşünü tamamlardı. Ama belki de Spurs, seri bitiren bir şutla kendi destanını yazabilirdi.

Bu senaryo bizi 7. Maçtan mahrum bırakır mıydı? Evet. Ama Allen’ın tarihi üçlüğünü takip eden bir Spurs buzzer-beateri, 6. Maç’ı tüm zamanların en büyük maçı olarak taçlandırabilirdi—en azından Miami dışındaki herkes için.