NBA’de 30 Takımın Tarihindeki En İyi 2. Opsiyon

NBA’nin “mit makinesi” alfa yıldızlara takıntılıdır. Ancak her franchise yıldızının ardında, savunmalar yoğunlaştığında yükü taşıyan bir isim vardı. İkinci seçenek olan oyuncular, çoğu zaman ayakkabı anlaşmalarını ya da medya övgülerini alamadı ama onlar olmadan hiçbir dinasti kurulamazdı. İkinci ismi çıkarın—o bayraklar kalkmaz, efsaneler efsane olamaz.

Gerçekten büyük takımlarda, ikinci seçenek de bir Hall of Famer’dı. Bazense eski bir süperstar geri adım atmayı öğrenir ya da rol oyuncusu görevini kusursuz yerine getirerek yıldızlaşırdı.

İkinci yıldızlar olarak, onların emeği ve fedakârlığı yolu açtı. Pozisyon üstüne pozisyon… Savunmayı hücuma, hücumu serilere, serileri farklara çevirdiler. Çift takım baskılarına direndiler, yere atladılar, ekstra pası verdiler, rakibin moralini kıran şutları soktular.

Bu tamamlayıcı yıldızlara hak ettikleri değeri verelim.

Atlanta Hawks: Cliff Hagan

Arkasında ikinci seçenek olduğu isim: Bob Pettit

NBA artık Cliff Hagan gibi oyuncular üretmiyor. 1.93 boyunda, geniş göğüslü bir gövde… Bugünün 2.08’lik kanat oyuncuları tarafından her perde sonrası hedef alınırdı; 9 metre üçlüklerle esnetilirdi—kolayca “eski dönemin kalıntısı” diye bir kenara atılabilirdi. Yine de hafife almayın.

Beş All-Star seçimi, iki All-NBA, bir de En Çok Gelişme Gösteren Oyuncu ödülü… Ama en bilinen özelliği, oyunun en efsanevi şutlarından birinin ilk sahibidir. 1957 Finalleri’nin 6. maçında attığı son saniye basketi seriyi Game 7’ye taşımıştır. NBA tarihindeki ilk kaydedilmiş playoff buzzer-beater’ıdır.

Genç taraftarların Hagan’ı araştırması gerekir. 1958’deki şampiyonluk o banner, Pettit’in MVP seviyesine çıkmasını mümkün kılan, savunmaları karmaşaya sürükleyen Hagan olmasaydı gelmezdi. Atlanta’nın tarihi “neredeyse”lerle doludur. Hagan küçük boyluydu ama unutulmazdı. Atlanta’nın ilk büyük ikinci opsiyonuydu ve hâlâ ondan sonra gelen tüm Hawks oyuncuları için bir şablon niteliğindedir.

Boston Celtics: Kevin McHale

Arkasında ikinci seçenek olduğu isim: Larry Bird

Larry Bird’ün efsane trash-talk’ı ve ölümcül skor gücü ’80’lerin Celtics’ini ateşledi. Ama gerçeği bilenler, Kevin McHale’in alçak posttaki işkencehanesinin bu hanedanlığın kalbi olduğunu bilir.

Bird’ün McHale’in acımasız verimliliğine ihtiyacı vardı: drop-step’ler, hook şutlar, up-and-under’lar… Cam kesen dirseklerle yönlendirilmiş acımasızlık. McHale seni yöntemli, merhametsiz ve kaçınılmaz bir şekilde gömerdi. Birlikte Boston basketbolunu tekrar bir dine çevirdiler.

İstatistikler bile yeterli değil ama yine de bakalım: McHale, 1986 Finallerinde Houston’ın ön hattını paramparça etti; seriyi yüzde 58’e yakın isabetle 21.5 sayı ortalamasıyla tamamladı. Rakipleri kimdi? NBA’in ilk “Twin Towers”ı: Hakeem Olajuwon ve Ralph Sampson.

Game 5’te 33 sayı attı, sonraki maçta 29 sayı, 10 ribaund, 4 blok… Altı maçta toplam 129 sayı ve 51 ribaund. ’80’lerde üç şampiyonluk… “McHale sadece ikinci opsiyondu” diyenler uykusuz kalsın.

Brooklyn Nets: Brook Lopez

Arkasında ikinci seçenek olduğu isim: Deron Williams

2013’te bir an vardı ki Dwight Howard’ın sakatlıkları Superman’i çökerterken, Brook Lopez ligin en iyi uzunuydu. Evet, yanlış okumadınız.

Lopez’in geniş bir post repertuvarı vardı; elit ayak oyunuyla birleşince durdurulamazdı. Deron Williams’ın 1A’sına 2B olarak mükemmel uyum sağlıyordu. Ancak Williams’ın sakatlıklarla yıldızı söndü; Nets ise Pierce–Garnett takas felaketinde kayboldu. Lopez ise her gece sert şapkasını takıp o post oyununu göstermeye devam etti.

Franchise’ın istikrarlı ikinci opsiyonuydu—bazen zorunluluktan birinci opsiyon. Yine de Nets taraftarları dışında adı pek anılmaz. Şu anda Bucks’ın şampiyon pivotu olarak hatırlansa da, Nets dönemindeki post oyununu izleyenler bunun ne kadar radikal olduğunu bilir.

Lopez hâlâ Nets tarihinin en çok sayı atan oyuncusu. Muhtemelen onlarca yıl boyunca da öyle kalacak.

Charlotte Hornets: Alonzo Mourning

Arkasında ikinci seçenek olduğu isim: Larry Johnson

Bu ikili yer değiştirebilirdi bile. ’90’larda Larry Johnson ve Alonzo Mourning Hornets‘ın “adamı” olmak için yarıştı. Miami yıllarından önce Zo, Charlotte’ın boyalı alanı koruyan vahşi köpekbalığıydı. Johnson franchise’ın yüzüydü; altın dişli gülümsemesi ve “Grandmama” reklamlarıyla. Ama Zo’nun sertliği başkaydı.

Her şey smaç değildi. Mourning iki yönlü bir yıkıcıydı. Georgetown ekolünden gelen bir pivot olarak Charlotte’ta ilk üç yılında ortalama 3.2 blok yaptı; yüzde 5.6’lık blok oranı ligdeki en iyi savunma çember koruyucuları arasındaydı.

1994–95 sezonundaki 5.1 defensive win shares gibi gelişmiş istatistikler, takım kimliğinin gerçek taşıyıcısının o olduğunu gösteriyordu.

YouTube’a girin: Zo Charlotte’ta bir canavardı.

Chicago Bulls: Scottie Pippen

Arkasında ikinci seçenek olduğu isim: Michael Jordan

Bunun geleceğini biliyordunuz. Scottie Pippen gelmiş geçmiş en iyi ikinci opsiyondur. Nokta. Michael Jordan hak ettiği gibi spot ışığını aldı ama Pippen her gece rakibin en iyi oyuncusunu boğdu ve MJ izin verdiğinde hücumu yönetti. Pippen olmadan Jordan o büyük sıçramayı yapamazdı.

Pippen uzunluğu, IQ’su, oyun görüşü ve çok yönlülüğüyle basketbolu değiştirdi. Birden beşe herkesle eşleşebiliyor, hücumda “point forward” terimini tarihe kazıyordu. 1993 Finallerinde 20.5 sayı, 9.2 ribaund, 7.7 asist ortalaması yakaladı.

Emeklilik sonrası MJ ile yaşadığı gerilim nedeniyle mirasını kirletmeye çalışması üzücü, ama bu onun büyüklüğünü azaltmaz.